سیگنال ایدونا پارک نام استادیوم فوتبال معروفی در شهر دورتموند آلمان است. نام تاریخی این ورزشگاه وست فالن یا وست‌فالن‌استادیون است و نام کنونی، نامی تجاری است که تنها از دسامبر ۲۰۰۵ تا ژوئن ۲۰۱۶ برجا خواهد ماند.

این ورزشگاه از میزبانان جام جهانی ۲۰۰۶ بود و بازی‌هایی از مرحلهٔ اول، یک هشتم نهایی و نیمه نهایی در آن انجام شد. تاریخا بعضی بازی‌های جام جهانی فوتبال ۱۹۷۴ و فینال جام یوفا ۲۰۰۱ هم همین‌جا برگزار شده‌اند.

این استادیوم، ورزشگاه خانگی تیم فوتبال بوروسیا دورتموند است و با بیش از هشتاد هزار نفر ظرفیت، بزرگ‌ترین ورزشگاه آلمان به شمار می‌آید و به همین سبب لقب "خانهٔ اپرای فوتبال آلمان" را کسب کرده است.

استمفورد بریج (به انگلیسی: Stamford Bridge)‏ نام ورزشگاه اختصاصی باشگاه چلسی انگلستان است که در غرب شهر لندن قرار دارد.

این ورزشگاه ظرفیت ۴۱۸۴۱ نفر تماشاگر را دارد که از این نظر هفتمین ورزشگاه بزرگ در لیگ برتر انگلستان به حساب می‌آید.

عملیات احداث استمفورد بریج در سال ۱۸۷۶ آغاز شد و یک سال بعد در ۱۸۷۷ میلادی ورزشگاه افتتاح گردید.در ایتدا این ورزشگاه مورد استفاده ورزش دو و می‌دانی بوده‌است تا اینکه در سال ۱۹۰۴ برادران گاس و جوزف میرز ورزشگاه را خریداری کرده و پس از تا به امروز فقط بازی‌های تیم چلسی در آن برگزار می‌شود. این ورزشگاه در سال ۱۹۹۰ مورد بازسازی و تعمیرات قرار گرفته‌است.

توسعه

در سال ۱۹۳۰ قسمت جنوبی ورزشگاه برای تماشاچیان ساخته شد که قسمتی از آن مسقف بود.در سال ۱۹۳۹ دو طبقه کوچک در قسمت شمالی ورزشگاه ساخته شد که در جنگ جهانی دوم تخریب شد و در سال ۱۹۷۵ بازسازی شد.این قسمت در سال ۱۹۳۹ به دلیل دستورالعمل‌های امنیتی بسته شد.

در سال ۱۹۶۴-۶۵ سکوهای غربی ساخته شد.این قسمت در سال ۱۹۹۸ تخریب و بازسازی شد.قسمت شرقی ورزشگاه نیز در سال ۱۹۷۳ ساخته شده‌است.

بیشترین حضور تماشاگران در استمفورد بریج به سال ۱۹۳۵ باز می‌گردد. در ۱۲ اکتبر این سال تیم آرسنال به این ورزشگاه آمد و ۸۲۹۰۵ تماشاگر را به شهرآورد شهر لندن کشاند.

کمترین تعداد تماشاگران حاضر نیز به سال ۱۹۰۶ و دیدار تیم چلسی با تیم لینکولن باز می‌گردد؛ که تنها ۳۰۰۰ نفر در ورزشگاه حضور داشتند.

میانگین حضور تماشاگران

    مسابقات لیگ برتر
    فصل ۲۰۰۱-۲۰۰۰ (۳۴۷۰۰)
    فصل ۲۰۰۲-۲۰۰۱ (۳۸۸۳۴)
    فصل ۲۰۰۳-۲۰۰۲ (۳۹۷۸۴)
    فصل ۲۰۰۴-۲۰۰۳ (۴۱۲۳۴)
    فصل ۲۰۰۵-۲۰۰۴ (۴۱۸۷۰)
    فصل ۲۰۰۶-۲۰۰۵ (۴۱۹۰۲)
    فصل ۲۰۰۷-۲۰۰۶ (۴۱۹۰۹)
    فصل ۲۰۰۸-۲۰۰۷ (۴۱۳۹۷)
    فصل ۲۰۰۹-۲۰۰۸ (۴۱۶۴۶)

بازی‌های بین‌المللی

    تیم آماتور انگلیس ۹ - ۱ هلند - ۱۹۰۹
    انگلیس ۱ - ۰ اسکاتلند - ۱۹۱۳
    انگلیس ۶ - ۰ ولز - ۱۹۲۹
    انگلیس ۴ - ۳ اتریش - ۱۹۳۲
    انگلیس ۴ - ۱ سوییس - ۱۹۴۶

دسترسی

استادیوم استمفورد بریج در لندن از طریق جاده فولهام و فقط با ده دقیقه پیاده‌روی از ایستگاه فولهام برادوی در متروی لندن قابل دسترسی است.

آنفیلد نام ورزشگاه باشگاه لیورپول است. این ورزشگاه در سال ۱۸۸۴ ساخته شد که در آن زمان مالک این ورزشگاه اورتون بود که در سال ۱۸۹۲ به مالکیت لیورپول درآمد.

یادبودها

آنفیلد دارای دو دروازه ورودی است که این دروازه ها به احترام دو مربی بزرگ باشگاه، باب پیسلی و دیگری بیل شنکلی نامگذاری شده است . باب پیسلی موفق شدلیورپول را به سه قهرمانی در جام باشگاه های اروپا و ۶ قهرمانی در لیگ اول انگلستان در دو دهه ۷۰و ۸۰ برساند و بیل شنکلی که در دهه ۵۰ به یکباره تیم را از بحران خارج نمود وبه اوج موفقیت در دهه ۶۰ رساند.به روی سر در دروازه شنکلی جمله معروف هرگز تنها نخواهی رفت آورده شده که در مدخل ورودی این دروازه، بیرون ازفروشگاه باشگاه مجسمه ای از بیل شنکلی وجود دارد و همچنین در تونلی که بازیکنان به سوی میدان می روند، لوحی یادبود از بیل شنکلی است که این جملات به روی آن حک شده است : « این آنفیلد است یاد آور جوانانی که برای ما بازی می کردند و نیز یاد آور موقعیتی است که آن ها برای ما فراهم ساختند» .

یکی از معروفترین قسمت های آنفیلد، The Boot Room به شمار می آید به این خاطر که مربیان معروفی از جمله بیل شنکلی، باب پیسلی، فاگان و کنی داگلیش در این اتاق مدت ها به صرف چای و بحث راجع به تیم، نقشه کشیدن برای شکست رقبا و همچنین برنامه ریزی برای تیم می پرداختند . ضمناً لوح یادبودی برای زنده نگه داشتن خاطره کشته شدگان فاجعه ی هیلزبورو در این مکان وجود دارد که هواداران تیم و رقیب با گذاشتن گل، خاطرات آن واقعه تلخ را یاد آوری میکنند . در فاجعه هیلزبوروو ۹۶ نفر از هواداران لیورپول به علت ازدحام بیش از حد جمعیت کشته شدند .

جایگاه معروف کوپ

این جایگاه در جنوب غربی ورزشگاه قرار دارد وجایگاه پر شورترین هواداران در سراسر دنیاست .نام کوپ از کوههای Spion kop واقع در آفریقای جنوبی گرفته شده است که ارتش انگلستان در آنجا تلفات سنگینی را در جنگ بوئر دوم داد به همین خاطر بسیاری از تیم های انگلیسی جایگاهی به نام کوپ در ورزشگاه های خود به یاد کشته شدگان آن جنگ بوجود آردند مانند بلکپول، شفیلد یونایتد، ولور همپتون و چند تیم دیگر که از بین آنها جایگاه کوپ در ورزشگاه آنفیلد مشهورتر است .این جایگاه در سال ۱۹۰۶ ساخته شد . هواداران جایگاه کوپ حامیان اصلی باشگاه به حساب می آیند که نقش بسزایی در پیروزی های تیم به عهده دارند و نیز همواره به عنوان طرفداران باوفا ی باشگاه تلقی می شوند .این جایگاه در ابتدا می توانست در برگیرنده ۳۰۰۰۰ نفر شود اما برای امنیت تماشاگران گنجایش این جایگاه در سال ۱۹۷۵ ، ۲۲۰۰۰ نفر شد که در سال ۱۹۸۹ پس از رخ دادن فاجعه هیلزبورو تا حدی برای امنیت ورزشگاه، ظرفیت این جایگاه باز هم کاهش پیدا کرد . در سال ۱۹۹۴ جایگاه کوپ بازسازی شد و اکنون ظرفیت رایج آن ۱۲۴۰۹ نفر می باشد.هواداران کوپ شعار های مهیجی را در هنگام بازی زمزمه می کنند زمانی که لیورپول به طرف آن ها بازی می کنند، هواداران با سر دادن یک شعار قدیمی و محلی ( توپ را بچسبان به گل ) تیم را برای گلزنی تشویق می کنند .

جایگاه اصلی و زمینی برای گرم کردن بازیکنان ذخیره

این جایگاه در سال ۱۹۷۳ بازسازی شد و کمترین تغییر را تا به امروز داشته که گنجایش آن به ۱۲۲۷۷ نفر می رسد . در این قسمت بازیکنان ذخیره دو تیم نزدیک زمین مسابقه مستقر می شوند که زمینی کوچک نیز برای گرم کردن بازیکنان ذخیره وجود دارد .

جایگاه صد سالگی

این جایگاه در سال ۱۹۶۳ ساخته شد که قبلا به نام جایگاه جاده کملین معروف بود و گنجایش ۶۶۰۰ نفر را داشت . در دهه ۷۰ نقشه باشگاه این بود که تمام خانه های اطراف جاده کملیش را بخرد و با ویران کردن آن ها این جایگاه را گسترش دهد.در سال ۱۹۸۱ باشگاه تقریباً تمام خانه ها در این جاده را خرید اما نقشه گسترش جایگاه دقیقاً یک دهه به تأخیر افتاد زیرا آغای جان و خانم نورا میسون حاضر به فروش خانه خود نبودند تا اینکه سرانجام در سال ۱۹۹۰ خانه خود را ترک گفتند و کار توسعه جایگاه شروع شد که اکنون گنجایش این جایگاه به ۱۱۷۶۲ نفر رسیده است . در این جایگاه، مسئولان باشگاه و افراد برجسته فوتبال و نیز کارگردان تلویزیونی مستقر می شوند . جایگاه جدید در جشن صد سالگی باشگاه در سال ۱۹۹۲ افتتاح شد که به همین خاطر به آن جایگاه صد سالگی(Centenary) می گویند.

جایگاه خیابان آنفیلد

این جایگاه در سال ۱۹۹۸ بازسازی شد که گنجایش ۹۰۷۴ نفر را دارد و شامل قسمت هواداران خارجی می شود که در طبقه پایین قرار می گیرند و تنها ۲۰۰۰ صندلی برای آن ها درنظر گرفته شده است . از این جایگاه، هواداران خانگی نیز سهم می برند و تعدادی از هواداران نیز در بالای قسمت مهمان جای می گیرند .

ورزشگاه امارات نام ورزشگاه جدید 60،361 نفری آرسنال است که در سال ۲۰۰۶ میلادی با بازی تیم‌های آرژانتین و برزیل افتتاح شد .

در سال ۲۰۰۶ میلادی هواپیمایی امارات با پرداخت ۳۹۰ میلیون پوند به باشگاه فوتبال آرسنال، وارد قراردادی شد که به موجب آن نام استادیوم جدید آرسنال به مدت یازده سال (از سال ۲۰۰۶) به نام «امارات» نامگذاری شود. این مبلغ همچنین شامل حک شدن آرم شرکت هواپیمایی امارات به مدت ۷ سال بر روی پیراهن تیم بزرگ و پرطرفدار لندنی آرسنال نیز می‌باشد .

استادیوم قدیمی تیم فوتبال آرسنال٬ ورزشگاه هایبری نام داشت.

اولين گام

اگر از‌هايبوري خطي مستقيم به طول 500 متر و در جهت شمال لندن رسم شود به منطقه‌اي صنعتي به نام ashburton grove مي‌رسيم که در سال 1999ميلادي اين منطقه به عنوان سايت ورزشگاه جديد انتخاب گرديد اما چنين مکاني به دليل تجاري و صنعتي بودن مشکلي بزرگ براي تامين زمين پروژه بود زيرا بايد هزينه هنگفتي براي زمين صرف مي‌شد همچنين دو شرکت بزرگ (کارخانه بازيافت و شرکت پستي رويال ميل) در اين زمين‌ها مستقر بودند که مي‌بايست کار جابه‌جايي آنها انجام مي‌شد. بالاخره و پس از دردسرهاي فراوان باشگاه آرسنال توانست 40000 متر مربع زمين را در منطقه‌اي ديگر بخرد تا کارخانه بازيافت به آنجا منتقل شود و شرکت پستي را هم به منطقه‌اي ديگر انتقال دهد.

مراحل ساخت

کار ساخت در فوريه 2004 آغاز شد و در کنار ساخت بدنه اصلي ورزشگاه مهندسين مجبور بودند دو پل عظيم که در عکس مشخص است را در کناره‌هاي آن احداث کند تا راه دسترسي ايجاد گردد. و جالب است که ساخت اين پل‌ها در تابستان 2004 خاتمه يافت ! در آگوست 2005 (يکسال بعد) ورزشگاه شکل يک استاديوم را به خود گرفته بود و در کمال شگفتي پروژه از نظر هزينه کم‌خرج‌تر اجرا مي‌شد زيرا از نظر برنامه زمان‌بندي پروژه جلوتر بود و بسياري از هزينه‌ها کاهش مي‌يافت. طبق وعده اولين صندلي توسط آبوديابي ‌هافبک آرسنال در 13 مارس 2006 برابر 24 اسفند ماه 1384 کار گذاشته شد تاسر انجام چند روز پيش و در ماه قبل ميلادي (تنها چهار ماه بعد) ورزشگاه تکميل شد. مدت ساخت اين استاديوم تنها دو سال بود.

بودجه پروژه

براي ساخت استاديوم 390 ميليون پوند هزينه گرديد! که باشگاه آرسنال ميزاني از آن را با وام 260 ميليون پوندي تامين کرد. اما براي تهيه باقي هزينه‌ها مديريت هوشمند به کمک آرسنال آمد ! آنها در بخشي از مازاد زمين‌هاي 40هزار متر مربعي که براي انتقال کارخانه خريداري کرده بودند ساخت وساز انجام دادند و با فروش آنها تامين بخش ديگري از بودجه را کردند همچنين محوطه به جاي مانده از تخريب‌ هايبري هم با ساخت 2000 دستگاه آپارتمان درآمدزايي خواهد کرد به دنبال راه‌هاي کسب بودجه قراردادهايي با اسپانسر‌هايي نظير هواپيمايي امارات و نايک نيز به امضا رسيد.

درباره استاديوم

 طراحي توسط شرکت «Hok» که طراحي ويمبلي و استاديوم‌هاي زيادي در آمريکاي شمالي و اروپا داشته است

 استاديوم امارات در شمال لندن قرار دارد

 450 دستگاه خودپرداز و دو صفحه نمايش بزرگ با مساحت 72 متر مربع در آن بکار رفته است

 داري 130 دوربين مدار بسته است

 شرکت غذايي delaware north در 250 محل توانايي پاسخ‌دهي به 100 هزار سفارش غذا و نوشيدني دارد!

 داراي 2000درب- 100 رديف پله- 13 بالا بر،5 پله برقي و 41 جايگاه دوربين و 1270 سرويس بهداشتي (براي 60 هزار نفر!) است.

 گنجايش آ ن 60 هزار نفر است که به شرح زير طبقه بندي شده است:

 طبقه بالا 26500 نفر و طبقه پايين 24200 نفر فروش بليت با قيمتي بين 13 تا 95 پوند

 طبقه مياني (club level 7100) صندلي که بليت آن سالانه و به قيمت 2500 تا 47500 پوند فروخته مي‌شود و دارنده بليت مي‌تواند تمامي بازي‌هاي خانگي آرسنال در ليگ برتر F A cup و ليگ قهرمانان و carlingcup را ببيند. در بالاي اين قسمت150 اتاقک که هر يک 10 تا 15 صندلي دارد مجموعا 2200 صندلي به نام box level بصورت سالانه و در اختيار قشر خاصي است (65000 پوند) به جز ليگ قهرمانان و carlingcup

 Diamond box جايگاه 168 نفري که بليت آن با25 هزار پوند پيش پرداخت و 25 هزار پوند براي هر سال به فروش مي‌رود اين قسمت داراي امکاناتي مثل رستوران و کافه ترياي مخصوص – پارکينگ- اتاق نشيمن – خدمتکار و همچنين سفرهاي خارج از خانه در هواپيماي بازيکنان و... است.

ورزشگاه المپیک لندن (به انگلیسی: Olympic Stadium London)‏ ورزشگاهی در شهر لندن است.

این ورزشگاه که در سال ۲۰۰۷ میلادی شروع به ساخته شده و در سال ۲۰۱۱ به بهره‌برداری رسیده است، ظرفیت آن ۸۰٬۰۰۰ نفر است.

ورزشگاه المپیک لندن که جزئی از مجموعه المپیک پارک لندن است یکی از ورزشگاه‌های مورد استفاده در بازی‌های المپیک تابستانی ۲۰۱۲ و بازی‌های پارالمپیک تابستانی ۲۰۱۲ است.

مراسم افتتاحیه و اختتامیه المپیک و پارالمپیک ۲۰۱۲، مسابقات دو و میدانی المپیک در این ورزشگاه انجام شده است.

استادیوم در 10.4 کیلومتری (6.5 مایل) از مرکز لندن واقع شده است،

ورزشگاه ومبلی یک ورزشگاه است که در پارک ومبلی ، در محله برنت، لندن، انگلستان قرار دارد که در سال 2007 افتتاح شد در ضمن ورزشگاه قبلی در سال 1923 ساخته شده بود . ورزشگاه ومبلی قبل از این ، در اصل به نام ورزشگاه امپراتوری بود، اغلب به عنوان "برج های دوقلو" نامیده میشد و یکی از معروف ترین استادیوم فوتبال جهان تا تخریب آن در سال 2003 بوده است.

این ورزشگاه در یوفا رده چهارم را دارا می باشد.

در این ورزشگاه بازی‌های تیم ملی فوتبال انگلیس انجام می‌شود این ورزشگاه گنجایش ۹۰،۰۰۰ (105،000 ترکیب صندلی و ایستاده) نفر را دارد که در اروپا مقام دوم را دارد. و به عنوان استادیوم ملی انگلستان است. میزبان مسابقات مرحله بالای جام حذفی انگلیس می باشد.

ورزشگاه آزادی تهران ورزشگاه ملی ایران و بزرگ‌ترین وزرشگاه این کشور است. این ورزشگاه برای میزبانی بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ ساخته شد. این ورزشگاه در حقیقت بخشی از مجموعهٔ ورزشی آزادی است.

بازی‌های تیم ملی فوتبال ایران و تیم‌های استقلال و پرسپولیس در این ورزشگاه برگزار می‌شود.

ورزشگاه آزادی با طراحی عبدالعزیز فرمانفرماییان ساخته شد و در تاریخ ۲۶ مهر ۱۳۵۲ گشایش یافت.

این ورزشگاه پیش از انقلاب آریامهر خوانده می‌شد و پس از پیروزی انقلاب اسلامی به پاس رهایی مردم از رژیم پهلوی آزادی نام گرفت. مجموعهٔ ورزشی آزادی تهران هم اکنون با دارا بودن سالن‌های چند منظوره، سالن دوازده هزار نفری و دریاچه مصنوعی یکی از بی‌نظیرترین مجموعه‌های ورزشی آسیاست. در تاریخ ۲۴ مهر ماه ۱۳۸۶ نیز کلنگ ساخت استادیوم چهل هزار نفری فوتبال سرپوشیده ویژه بانوان در ضلع شمال غربی دریاچه توسط مهندس علی‌آبادی معاون رییس جمهور و رییس سازمان تربیت بدنی به زمین زده شد.

تاریخچه

استادیوم ازادی، با معیارهای بین المللی و برای بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ ساخته شد. مساحت ورزشگاه ۴۵۰ هکتار و در غرب تهران واقع است.

گنجایش دقیق ورزشگاه

دعوا  بر سر ظرفيت ورزشگاه آزادي و ميزان گنجايش آن آنقدر داغ است كه در بسياري از برنامه‌ها در خصوص آن بحث و بررسي می‌شود.
ولی هيچ گاه دقيق و شفاف از سوي مسئولين برآورد دقيقي از ميزان گنجايش ورزشگاه فوق ارائه نشده است.

اما از زبان یک منبع کاملا آگاه ـ که به صورت علمی برآورد تعداد و میزان گنجایش ورزشگاه آزادی را ارائه کرده است ـ عرض می‌کنیم که دقیقا اگر ورزشگاه آزادی پر شود و به قول مدیر باشگاه آبی‌ها، تعدادی هم سرپا ایستاده باشند، ۷۵ هزار نفر در این ورزشگاه جای می‌گیرند.

اکنون برای حساب و کتاب دقیق به این آمار توجه کنید:

۳۲۵۰۰ صندلی در طبقه اول شامل:
۸۴ صندلی در جایگاه خبرنگاران
۶۳۰ صندلی در vip
۵۹ صندلی در vvip
۶۰ صندلی در cip
جایگاه جانبازان و معلولین ۳۹۶ صندلی

مابقی صندلی‌های طبقه اول در ۳۶ سکو یا جایگاه موجود در طبقه اول قرار دارد.
اما برای طبقه دوم ورزشگاه و اگر در حالتی فشرده و به هم چسبیده برای هر نفر ۴۵ سانتی متر فضا در نظر بگیریم، دقیقا شمار افرادی که در این طبقه و در حالت پر بودن ورزشگاه جای می‌گیرند، می‌شود ۴۳ هزار نفر.

البته از این تعداد علمی و دقیق بررسی شده و جای کمترین خطا در آن نیست و اگر بپذیریم که درصد کمی هم خطا در این آمار ممکن است باشد (تنها برای طبقه دوم به دلیل نبود صندلی) شاید بین دو تا سه هزار نفر جابجا شود که در این حالت، تعداد کامل افرادی که در حالت پر بودن ورزشگاه در آن حاضر می‌شوند، آماری دقیق بین ۷۵ تا ۸۰ هزار نفر ورزشگاه آزادی گنجایش دارد.

روشنایی

روشنایی زمین و ورزشگاه توسط ۴ عدد برج که در شمال غربی، شمال شرقی، جنوب غربی و جنوب شرقی ورزشگاه قرار دارند تأمین می‌شود. در بالای این برج‌ها از چراغ‌های گازی و مری کوری و تنگستن هالوژن استفاده شده که سطح نوری برابر ۱۶۵۰ لوکس در سطح زمین تولید می‌کنند.

سیستم صوتی

سیستم صوتی ورزشگاه غیرمتمرکز و برای هر جایگاه ورزشگاه از تعدادی بلندگو در جهت‌های مختلف استفاده شده‌است.

نمایشگر

نمایشگر یا اسکوربرد ورزشگاه در ابتدا به صورت متنی و تک رنگ بود اما سپس بازسازی و به صورت یک نمایشگر رنگی درآمد و همزمان با بازی ایران - آلمان مورد بهره‌برداری قرار گرفت.

ابعاد کل این نمایشگر ۵٫۷ در ۲۰ متر و قسمت نمایشگر رنگی ۲۰٫۷ × ۴٫۱۴ متر است و تفکیک‌پذیری آن ۲۷۸× ۵۷۶ است، همچنین این نمایشگر قابلیت نمایش ۷٫۱۶ میلیون رنگ را دارد.

معماری

معمار این ورزشگاه عبدالعزیز فرمانفرمائیان است که برای ۹۰٫۰۰۰ تماشاچی طراحی کرد و در بازی‌های حساس تا ۸۵٫۰۰۰ نفر می‌توانند در آن حضور یابند. این ورشگاه محل پارک برای ۴۰۰ وسیله نقلیه به صورت سرپوشید و ۷ هزار جای پارک در بیرون از ورزشگاه دارد. ایستگاه مترو ورزشگاه آزادی در کنار این ورزشگاه واقع شده‌است.
 

ورزشگاه سن سیرو (یا جوزپه مه آتزا) شهر میلان، بزرگترین ورزشگاه کشور ایتالیا و  ورزشگاه تیم‌های آث میلان و اینتر میلان است که یکی از بزرگترین ورزشگاه های اروپاست. در سال ۱۹۲۵ شهرداری میلان شروع ساخت این ورزشگاه را آغاز کرد و کار ساخت آن یک سال به طول انجامید. گنجایش ابتدایی این ورزشگاه ۷۰ هزار نفر بود. تیم‌های آث میلان و اینتر میلان از همان ابتدا اجاره‌نشین این ورزشگاه بودند و بازیهای خود را در آنجا برگزار می‌کردند. در سال ۱۹۸۹ این ورزشگاه برای نوسازی مدت کوتاهی تعطیل شد و پس از بازگشایی ظرفیت آن به حدود ۸۳ هزار نفر رسید. بیشتر بازیهای تیم ملی ایتالیا در همین ورزشگاه برگزار می‌شود. یوفا به تمامی ورزشگاه‌های اروپا بر اساس کیفیت آنها امتیاز می‌دهد. ورزشگاه سن سیرو نمره ۵ از ۵ را دریافت کرده بود که پس از بازنگری در سیستم امتیاز دهی یوفا، لغو گردید.

تاریخچه ورزشگاه سن سیرو
هدیـه ای از رئیس
ورزشگاه سن سیـرو هدیه ای از طرف پیـرو پیـرلی، رئیس میـلان از سال 1909 تا سال 1929، به باشگاه خودش یعنی میـلان بود. سن سیـرو تنها در مدت 13 ماه و 15 روز با کار مداوم و تلاش 120 کارگر ساختمانی بنا شـد. هزینـه ساخت این ورزشگاه در آن زمان حـدود 5 میـلیون لیـره بود که با معادل سازی به زمان حال، مبلغی حـدود 3 و نیـم میلیـون دلار تخمین زده میشـود. طرح سن سیـرو توسط اولیسـه استاکینی بر روی نقشـه پیاده شد، و آلبـرتو کوگینی، مهندس مشهـور ایتالیایی که در معماری طرح های بزرگی در ایتالیا از جملـه "ایستگاه مرکـزی میـلان" نظارت داشت، مسئولیت معماری سن سیـرو را برعهده گرفت.

افتتـاح ورزشگاه سن سیـرو

سن سیـرو برمبنای معماری ورزشگاه های انگلیسی طراحی شـده بود، فقط برای روح فوتبالی، و متشکل از 4 جایگاه که در مجموع 35000 تماشاچی را در خود جای میـداد. سن سیـرو در 19 سپتمـبر 1926 و در حالی که ورزشگاه مملو از تماشاچی شاهـد شکست میلان در برابر اینتـر بودند، افتتـاح شد. اولین بازی لیگ در این ورزشگاه نیـز با شکست میلان در برابر سمپـیردارنـزه به انجام رسـید، در حالی که اولین بازی بین المللی در این ورزشگاه ، در تاریخ 20 فوریـه 1927 و با تساوی ایتالیا برابر چک اسلـواکی به پایان رسیـد. تا پایان سال 1949 سن سیـرو جزو اموال خصـوصی باشگاه میـلان محسوب میشـد. در آن زمان ها اینتـر بازی های خانگی خود را در آرنا که در مرکـز شهر میـلان قرار داشت، برگزار میـکرد. این تئاتـر فوتبال از آن زمان تاکنـون تحت چندین بازسازی بزرگ قرار گرفته است تا به شکل امـروز خود در آمـده است.

مرحله اول توسعه ورزشگاه

میـلان ورزشگاه سن سیـرو را در سال 1935 به شواری شهر میـلان واگذار کرد. و سه سال بعد از آن واگذاری تصمیـم به افزایش گنجایش این ورزشگاه گرفتـه شد. فوتبال روز به روز در حال افزایش محبوبیت در بین هوادارن بود، و نیاز مبرم به ورزشگاهی با گنجایش بیشتـر حس میشـد. این ماموریت به معمار روکا و مهنـدس کالتزولاری واگذار شـد، و آنها توانستنـد از ظرفیت و پتانسیـل قابل توسعه معماری اولیـه این ورزشگاه بهـره ببرند و شروع به بزرگ سازی آن کنند. در سال 1952 ظرفیت ورزشگاه برای 150000 تماشاچی طراحی شـده بود، اما شورای شهـر این تصمیـم را نپذیرفت و گفتگـو طراحان ورزشگاه با این شورا بی نتیجه ماند. بعد از خرج 5.1 میلـیون لیـره برای مدرن سازی سن سیـرو، افتتاح دوباره ورزشگاه در تاریخ 13 می 1939 و در حالی که ایتالیا در برابر انگلستـان 2-2 متوقف شـد، به انجام رسیـد. مجمـوع دریافتی ها از باجه های سن سیـرو در آن بازی مبلغی حدود 1.2 میلیـون لیـره بود.

مرحلـه دوم توسعه

فاز دوم مرحله توسعه سن سیـرو در سال 1954 شـروع شد، و دوازده ماه بعد در تاریخ 26 اکتبـر 1955، با گنجایشی معادل 85000 تماشاچی این ورزشگاه تاریخی مجـددا افتتاح شـد. اولین نورافکن ها در این سن سیـرو در سال 1957 نصب شد، و به دنبال آن در سال 1967 اسکـوربرد الکترونیکی در آن نصب گردید. نورافکن ها در سال 1979، زمانی که طبقـه های دوم ورزشگاه توسعـه یافتنـد، مدرن سازی شدند. نام سن سیـرو به طور رسمی در تاریخ 3 مارچ 1980 به افتخار جوزپـه مه آتزا، بازیکن افسانـه ای میـلان و اینتـر در دهـه 30 و 40، به نام وی تغییـر یافت. در سال 1986، طبقـه اول سکو ها به طور کامل به صندلی مجهـز شد و و به صورت بخش های جداگانه شماره گذاری و رنگ شـد. جایگاه مرکزی و اصلی به رنگ قـرمز نقاشی شـدند و جایگاه های مجاور و روبـرو به رنگ نارنجی، جایگاه شمالی پشت دروازه به رنگ سبـز و جایگاه جنـوبی پشت دروازه یعنی جایگاه میـلانی های دو آتشه، به رنگ آبی نقاشی شـده است.

مرحلـه سوم توسعـه

برای رخداد بزرگ جام جهـانی 1990 ایتالیا، مسـئولان شهـر میلان بعد از این که به علت هزیـنه های سنگین برای ساختن یک ورزشگاه جدید با مخالفت مواجـه شـدند، به فکر بازسازی مجـدد ورزشگاه مه آتزا افتادنـد. ایده اولیـه برای ترمیـم این ورزشگاه به گونه ای آینده گرا و چشـم نواز بود: ساختن طبقـه سوم برای جایگاه ها و ساخت سقف برای ورزشگاه برای محافظت از همه تماشاچیان. این طـرح توسط معمار جیانکارلو راگزاتی، معمار انـریکو هافـر، و مهندس لئـو فینتری در حالی که اهداف آنها ایجاد طبقـه سوم به صورت مستقل و با استفاده از زمین های اطراف ورزشگاه بود، شروع به کار کرد.ساختار ظبقـه سـوم ورزشگاه سن سیـرو بر پایه 11 برج سیلندر مانند بنا نهاده شـده است. این ستـون ها همچنین دسترسی به جایگاه ها و بخش های سرویس دهی مختلف را ممکن میسازد، ضمن اینکه ساختار آن کاملا مجـزا از ساختار اصلی ورزشگاه است. چهار عدد از این ستـون ها تیـر های مشبک سقف ورزشگاه را نگهـداری و پشتیبانی میکنند. برای راحتی تمام تماشاچیانی که از بازی ها دیـدار میکنند، تمام صندلی ها به طور ارگنومیکی طراحی شـده اند، همچنین برای شناسایی بخش های اصلی ورزشگاه تمام صندلی ها به چهار رنگ مختلف رنگ شده و شماره گذاری نیـز شده اند. تمام 85000 تماشاچی حاضـر در ورزشگاه توسـط سقف انحنا دار سن سیـرو که ساخته شده از پلی کربنات است حفاظت میشـوند. علاوه بر مـوارد ذکـر شده، سیستم سرمایشی و گرمایشی مـدرن به همـراه سیستم روشنایی شناور برای راحتی تماشاچیان نصب شـده اند. در تاریخ 8 جون 1990، سن سیـرو پذیرای مراسـم افتتحاحیـه جام جهانی و به دنبال آن بازی افتتحایـه آرژانتین و کامـرون بود. از آن زمان تا کنـون " اسکالا دل کالچـو" پذیـرای میلیـون ها هوادار در بازی های مختلف بوده است. در تابستان سال 2008، مطابق خواسته های قوانین یوفا تغییـراتی در ساحتار ورزشگاه به وجـود آمد و ظرفیت آن به 80018 نفـر کاهش یافت.

برای تکمیـل ساخت سن سیـرو، 10000 کونتال سیـمان، 3500 متـر مربع ماسـه، و 1500 کونتال آهن استفاده شـده است. همچنین از 80 کیلـوگرم گچ برای علامت گذاری 105 متـر از طول و 68 متـر از عرض زمین استفاده شـده است. فنس های محیطی در ابعاد 204 در 296 متـر هستنـد که 1100 و 1200 تن وزن دارنـد. سقف ها به 256 چراغ های نورافکنی که قدرت روشنایی 1500 وات را دارنـد، مجهـز شده اند. برای ساخت قسمت های اصلی ساختار، دو جرثقیـل بلنـد 64 متـری در محـل ورزشگاه قرار گرفتـه انـد. در داخـل ورزشگاه نیـز، خروجی اضطراری و بالابر بخش سـرویس ها با ظرفیت 1000 کیـلوگرم نصب شـده است. سن سیـرو در کنار زمین مسابقـه اسب دوانی شهـر و در فاصلـه 6 کلیـومتری مرکز شهـر میلان بنا شـده است.

ورزشگاه سن سیـرو نمادی از شهـر میلان است (مانند وضعیتی که اسکالا و دومو در شهـر میلان دارنـد). و نه تنها برای فوتبـال، بلکـه برای رخـداد های مهـم دیگـر نیـز همـواره مورد استفاده بوده است. برای مثـال، مسابقـه بوکس بین دولیـلو لویی و کالـو ارتیس در تاریخ 1 سپتمبـر 1960، مسابقه ای برای عنوان جهانی والتر جونیـور، در این ورزشگاه برگزار شـد. 50043 نفـر از نزدیک شاهد این رخـداد بزرگ بودنـد و از این تعداد 8000 نفـر در اطراف رینگ بوکس قرار گرفته بودنـد. این رقابت با پیـروزی طرف ایتالیایی به اتمـام رسیـد و به همـراه خود 130 میلـیون درآمـدزایی کرد. سن سیـرو حتی پذیرای بسیاری از کنسرت ها نیـز بوده است. باب مارلی در 27 جون 1980 نمایش خود را در جایگاه شمالی به اجـرا گذاشت. در آن مـراسم 90000 هزار نفـر از شوی دیدنی این موزیسین جامائیکایی استقبال کردنـد. برای بروس اسپرینگسین در سال 1985 نیـز چنین استقبالی به عمل آمـد. جایگاه قرمـز حتی پذیـرای یک دیسکـو از نوع محـوطه باز نیـر بود. اکنـون در ضلع جنـوبی، موزه ای بنا شده است که در آن افتخارات میـلان و اینتـر از طریق تمام افـرادی که در این افتخارات نقش داشتنـد، به یادگار مانـده است. ورزشگاه در زمانی که در آن بازی ای برگزار نمیشـود، میتواند پذیـرای 50 هـزار ملاقات کننده باشـد. از اول جولای سال 2000، سن سیـرو به طور مشـترک توسط دو تیـم شهر میـلان یعنی ای سی میلان و اینتـر میلان اداره میشـود.

در سال ۱۹۷۲ جوزپه مه آتزا (برترین گلزن تاریخ باشگاه اینتر میلان) درگذشت. از آن پس شهرداری میلان نام این ورزشگاه را به جوزپه مئاتزا تغییر داد ، در ضمن ورزشگاه سن سیرو به زبان ایتالیایی  Stadio Giuseppe Meazza‏ نوشته میشود.

آلیانز آرنا استادیومی در شمال مونیخ, آلمان است. ظرفیت آن نزدیک هفتاد هزار نفر است.

از آغاز فصل 2005/06 به این طرف هر دو باشگاه معروف شهر مونیخ, بایرن مونیخ و مونیخ 1860, بازیهای خانگی را در این ورزشگاه بازی کرده اند. هر دو باشگاه پیش از این در استادیوم المپیک مونیخ بازی می‌کردند. بایرن مونیخ از 1972 و مونیخ 1860 از دهه 90.

گروه آلیانز, گروه خدمات مالی, حقوق نام این ورزشگاه را تا سی سال خریداری کرده اما طبق قوانین فینا در طول جام جهانی 2006 نام ورزشگاه "استادیوم مونیخ جام جهانی فیفا" بود.
در شمال شهر مونیخ و میان تپه‌ها و علف‌زارهای بیرون شهر (مابین شهر و فرودگاه مونیخ)، پیكره مشبك فشرده‌ای با عنوان استادیوم آلیانز قرار گرفته است. هیجان حاصل از این پیكره نورانی كه از فاصله بسیار دور نیز قابل رویت است، به قدری است كه افرادی را كه علاقه‌ای به رویدادهای ورزشی ندارند را نیز به سوی خود جذب می‌كند.

ایده اصلی معماران استادیوم، هرتزوگ و دمورن، سنت شكنی در شیوه طراحی رایج استادیوم‌های ورزشی بود. آنها قاعده كلی طراحی استادیوم را كه تقریبا از سال 1972 (زمانی كه فرای اتو (Frei Otto) استادیوم المپیك مونیخ را طراحی كرد)، شروع شده بود و روش غالب در طراحی پوشش سقف استادیوم‌های ورزشی و شیوه پایداری آن (فرم‌های سازه) به‌شمار می‌رفت، كنار نهادند. آنها با استناد به این كه طراحی استادیوم یك امر انسان‌ساز فرهنگی است نه یك كار مهندسی صرف، كار طراحی را آغاز كردند. منبع الهام آنها در طراحی استادیوم، معماری بر مبنای فرم سازه‌های كششی و سیستم‌های خرپایی یا ایده‌ای چون سازه یك پل معلق نبود، بلكه تصویر كلاژ شده‌ای از نمایش بازیكنان فوتبال در یك تئاتر باروك بود. پوشش سقف (سقف استادیوم مساحتی حدود 37600 مترمربع را پوشش می‌دهد) و نمای بیرونی استادیوم، كه به صورت پیوسته می‌باشند، پوسته‌ای تشكیل یافته از سیستم ETFE (Ethylene Tetrafluoroethylene) است كه به صورت توده‌های لوزی شكل قرار گرفته‌اند. سیستم ETFE از یك سری المان‌های نورانی رنگی همانند یك صفحه عظیم ال‌ئی‌دی می‌باشد كه قابلیت تغییر و تبدیل به رنگ‌های مختلف را دارد. این سیستم مطابق با برنامه تیم‌های فوتبال مونیخی كه در زمین مسابقه دارند، یعنی قرمز و سفید برای باشگاه بایرن مونیخ (FC Bayern Munich) كه لباس‌های قرمز دارند و سفید و آبی برای باشگاه مونیخ 1860(TSV 1860) كه لباس‌های آبی دارند، به وسیله سیستم دیجیتالی ارسال كنترل شده گازهای رنگی در توده‌های لوزی شكل ETFE، تغییر رنگ می‌دهد. این پوشش طی روز، سفیدی مرواریدسانی دارد و در طول شب به صورت پیكره‌ای سرخ‌فام می‌درخشد، و چنان كه گفته شد بسته به بازی تیم به رنگ های سفید و آبی و سفید و قرمز تبدیل می‌شود.


هرتزوگ و دمورن معتقدند كه نمای بیرونی استادیوم تجسمی از یك ایده ناپایدار و بی‌ثبات است، كه با پویایی و تغییر خود هیجان درون استادیوم را هم‌زمان به بیرون نیز منتقل می‌كند. علاوه بر این، نوع پوسته نمای بیرونی و توانایی آن در تغییر رنگ، این امكان را می‌دهد تا استادیوم جلوه چشمگیرتری داشته باشد و احساس سبكی و بی وزنی نسبت به سازه سنگین بتنی بنا ایجاد نماید.

همچنین هرتزوگ و دمورن بر این باور بودند كه، استادیوم‌ها تنها مكان‌هایی برای تماشای یك برگزاری همایش‌ها و امكانات رفاهی دیگر برای برگزاركنندگان و رسانه‌های گروهی می‌باشند كه در این میان شیوه پوشش سقف و گاه خودنمایی سازه آن به عنوان ویژگی منحصربفرد استادیوم تنها بخشی از معماری آن را شكل می‌دهد. در خصوص فضای داخلی استادیوم نیز، اولین مسئله مورد توجه آنها، ایجاد نزدیك‌ترین رابطه و هیجان ممكن میان بازیكنان و تماشاگران فوتبال بود. فضایی كه هرتزوگ و دمورن آن را به تئاتر های گلوب شكسپیری یا دهانه آتشفشان (به سبب وجود حرارت و التهاب ناشی از گدازه‌ها) تشبیه می‌كنند. زمانی كه استادیوم در طی یك مسابقه مملو از تماشاگر است، در این صورت است كه معماری به كنار رفته و تماشاگران و بازیكنان برای تجربه‌ای از جنس هیجان به جزئی از بنا تبدیل می‌شوند. این فضا (سكوهای تماشاگران) به مثابه مكانی است كه كیفیت‌های فضایی آن به وسیله شیب قرارگیری صندلی‌ها، حس پیوستگی میان قسمت‌های زیرین و بالایی، ایجاد حالت انحنا و خمیده در ردیف‌های صندلی‌ها برای القا حس بیشتری از احاطه‌داشتن بر بازی، و پوشش سازه پشت تماشاگران و سپس صفحات مات ETFE، تعیین می‌شود. برای رسیدن به چنین كیفیتی كه مورد نظر هرتزوگ و دمورن بود، آنها 66000 صندلی تماشاگران را در سه تراز به شكل مورد نظر خود آرایش دادند. پوشش نقره‌ای صندلی‌های استادیوم كه از نوع استاندارد تاشو، صندلی های VIP و صندلی لژ (The Box Seat) می‌باشند، سبب می‌شود كه صندلی‌ها بسته به زاویه برخورد نور، رنگ‌مایه‌های مختلفی منعكس كنند و این عامل حالت‌های بصری مختلفی را در استادیوم ایجاد می‌نماید. البته تعداد 10000 صندلی كه در هركدام از دو جایگاه شمالی و جنوبی قرار گرفته‌اند به صورت صندلی‌های متحرك می‌باشند كه در موارد ضروری برچیده شده و تماشاگران به صورت ایستاده تماشا خواهند نمود.

مشخصات عمومی و کاربری پلان ها در تراز مختلف: تا پیش از تصویب طرح نهایی، سی و سه طرح متفاوت برای ورزشگاه از شرکت مشاور طرح (هرزگ و دمورن) ارائه گردید. به غیر از جایگاه تماشاچیان، فضاهای داخلی ورزشگاه با بیش از 160 هزار متر مربع زیر بنا در هفت طبقه طراحی شده است. زیر زمین دوم: فضاهای خدماتی، تعویض لباس، پارکینگ، جایگاه رسانه ها. زیر زمین اول: عمدتا به پارکینگ ویژه اختصاص داده شده است. (در مجموع پارکینگ به ضرفیت 1100 خودرو طراحی شده است) طبقه همکف: همکف به فضای بیرونی دسترسی دارد و با سکوی وسطی و پائینی تماشاچیان در ارتباط است. (این طبقه ورود و خروج 44 هزار نفر را به عهده دارد) سرویسها و خدمات خاص تماشاچیان در این طبقه طراحی شده است. طبقه اول: رستوران تماشاچیان، فروشگاه‌ها و کافی شاپ. طبقه دوم: فضای اداری باشگاه، خدمات و کارکنان. طبقه سوم: در بخشهای غربی و شرقی ورزشگاه جایگاه و فضاهای خدمات مهمانان ویژه قرار دارد. طبقه چهارم: دسترسی به سکوی سوم (جایگاه تماشاچیان) از این طبقه امکان پذیر است. طبقه پنجم: تاسیسات بهره برداری و تجهیزات فنی. پوسته و نمای به کار رفته در آلیانز: خلاقانه ترین بخش طرح پوسته و نمای آن است که از جنس ETFE ساخته شده، رنگ نمای بیرون آن متناسب با رنگ لباس پیراهن تیمهای باشگاهی مونیخ قابل تغییر است. و شکل ظاهری آن که به بافت حصیر شباهت دارد از خطوط مورب و افقی تشکیل شده است.

در 21 اکتبر 2002 رای گیری انجام شد که آیا باید در این مکان و با امکانات شهر مونیخ, استادیوم جدیدی ساخته شود یا نه. حدود دو سوم رای دهندگان رای موافق دادند. آلترناتیو دیگری به جای ساختن این استادیوم بازسازی عظیم استادیوم المپیک بود اما معمار آن استادیوم, گوتهر بهنیش, با این مخالفت کرده بود.

کار ساخت و ساز از پاییز 2002 شروع شد و در اواخر آوریل 2005 به اتمام رسید.

ساخت استادیوم باعث شد تغییراتی اساسی در منطقه داده شود.

در 30 مه 2005 مونیخ 1860 بازی ای نمایشی در مقابل اف.سی نورنبرگ برگزار کرد. فردای آن بایرن مونیخ مقابل تیم ملی آلمان بازی کرد. این دو بازی افتتاحیه این استادیوم بودند. بلیط های هر دو بازی از اوایل مارس 2005 فروخته شده بودند. این آغازی بر کار ورزشگاه بود. این پاتریم میلچرائوم از مونیخ 1860 بود که گل اول در بازی اول را زد و اسم خود را به عنوان اولین گلزن این استادیوم ثبت کرد.

اولین گلزن این استادیوم در بازی های رسمی, اوون هارگریوز از بایرن مونیخ بود که در پیروزی 3-0 آنها مقابل بوروسیا مونشنگلادباخ در 5 اوت 2005 آنرا به ثمر رساند. اولین گل تیمهای حریف را تیم دینامو درسدن در بازی 9 سپتامبر 2005 مقابل مونیخ 1860 به ثمر رساند.

اولین گل رسمی که در این استادیوم مقابل بایرن مونیخ به ثمر رسید, توسط میروسلاو کلوزه از وردربرمن در بازی 5 نوامبر 2005 بود. آن بازی نهایتا 3-1 به نفع بایرن تمام شد.

جام جهانی 2006

این استادیوم از استادیوم های جام جهانی بود اما طبق قوانین فینا در طول جام جهانی 2006 نام ورزشگاه "استادیوم مونیخ جام جهانی فیفا" بود.

بازی افتتاحیه جام بین آلمان و کاستاریکا در ساعت شش بعدازظهر روز ژوئیه 2006 در همین ورزشگاه برگزار شد.

جمعا سه بازی گروهی و یک بازی از مرحله یک هشتم نهایی (آلمان 2-سوئد 0) و یک بازی از مرحله نیمه نهایی (فرانسه 1-پرتغال 0) در این استادیوم برگزار شد.

مشخصات

این استادیوم بر لبه شمالی شوابینگ در زمینهای فروتمانینگ, مونیخ بنا شده است و 69901 نفر ظرفیت دارد.

نورهای بیرونی ورزشگاه طوری طراحی شده که وقتی بایرن مونیخ بازی دارد ورزشگاه قرمز است, وقتی مونیخ 1860 بازی دارد, آبی است و به هنگام بازی های تیم ملی آلمان, سفید است.

پارکینگ

پارکینگ مجموعه بزرگ‌ترین در اروپا است و شامل چهار طبقه و جای 9800 ماشین می‌شود.

ابعاد

استادیوم: 258 * 227 * 50 زمین بازی:105 * 68 گاراژ پارکینگ: 270 هزار متر مربع

ساختن

ساخت این استادیوم از 21 اکتبر 2002 شروع شد و تا 30 می 2005 به طول انجامید و 340 میلیون یورو خرج برداشت.

مواد استفاده شده

حجم کل مواد استفاده شده برای ساخت استادیوم: 120 هزار متر مکعب حجم کل مواد استفاده شده برای ساخت گاراژ پارکینگ: 85 هزار متر مکعب حجم کل فولاد استفاده شده برای ساخت استادیوم: 22 هزار تن حجم کل فولاد استفاده شده برای ساخت گاراژ پارکینگ: 14 هزار تن

کمپ نو («میدان جدید»)، که غالباً به طور اشتباه «نیوکمپ» خوانده می‌شود ، ورزشگاه فوتبالی است که در شهر بارسلون در کشور اسپانیا قرار دارد. این ورزشگاه از زمان احداثش در سال ۱۹۵۷، محل انجام بازی‌های خانگی تیم فوتبال بارسلونا است. این ورزشگاه جزو ورزشگاه های ۵ ستاره یوفا بوده و تاکنون میزبان مسابقات بسیاری در رده‌های بالای بین‌المللی و فینال‌های لیگ قهرمانان اروپا، که آخرینش به سال ۱۹۹۹ مربوط است، بوده‌است. گنجایش این ورزشگاه 99٫786 نفر است، که آن را تبدیل به بزرگترین ورزشگاه اروپا و یازدهمین ورزشگاه بزرگ دنیا می‌کند. اسم رسمی آن، «استادی دل اف سی بارسلونا» (ورزشگاه باشگاه فوتبال بارسلونا) بود که در سال ۲۰۰۰ با رای اعضای باشگاه مبنی بر تغییر نام آن به لقب محبوب کمپ نو، این نام به عنوان نام رسمی ورزشگاه انتخاب شد.

کنار کمپ نو، «پالائو بلوگرانا» قرار دارد، ورزشگاهی که محل انجام بازیهای داخل سالن است، و نیز در مجاورت آن «آیس رینک» قرار دارد که محل انجام بازیهای هاکی روی یخ و پاتیناژ است. پشت ورزشگاه نیز محل قرار داشتن مینی استادی است، ورزشگاهی که تیم بارسلونا اتلتیک بازی‌های خود را در آنجا برگزار می‌کند.

تاریخچه

سال‌های ابتدایی دهه ۱۹۵۰ میلادی، بارسلونا به دلیل افزایش شمار هواداران خود به ورزشگاهی با گنجایش بیشتر از ورزشگاه آن زمان خود، «کمپ دی لس کورتس» که ۶۰٬۰۰۰ نفر گنجایش داشت، نیاز داشت. کمپ نو در خلال سال‌های ۱۹۵۴ تا ۱۹۵۷ ساخته شد، و سازنده‌های آن نیز فرانسسک میتجانس-میرو، لورنزو گارسیا بارون و جوزپ سوتراس مائوری بودند. بارسلونا در اولین بازی خود در کمپ نو به مصاف له گیا وارساو رفت و در پایان با نمایش دل پذیری این تیم را ۲ - ۴ شکست داد. زننده اولین گل در ورزشگاه جدید، اولوگیو مارتینز، بازیکن بارسلونا بود. بیش از ۹۰٬۰۰۰ نفر تماشاگر این بازی تاریخی را از نزدیک دیدند.

گنجایش ورزشگاه نیوکمپ چندین بار دچار تغییر شد، در حالیکه ظرفیت اولیه آن ۹۳٬۰۵۳ نفر بود، اما به دلیل برگزاری جام جهانی ۱۹۸۲، ظرفیت آن به ۱۰۵٬۰۰۰ افزایش داده شد. به دلیل ممنوع شدن وجود قسمت‌هایی که در آن تماشاگران ایستاده به تماشای بازی می‌پرداختند، گنجایش ورزشگاه در سال ۱۹۹۰ به زیر ۹۹٬۰۰۰ کاهش یافت.

همچنین این مجموعه شامل قسمتی برای اشیا قدیمی و یادبودها نیز می‌باشد، و نیز زمین کوچک تمرینی تیم، و کلیسایی برای بازیکنان هم از بخش‌های دیگر مجموعه کمپ نو می‌باشند. کمپ نو همچنین دارای «ال موزئو دل بارسا»، پر بازدید کننده‌ترین موزه کاتالونیا نیز می‌باشد، که از آن سالانه حدود ۱٬۲۰۰٬۰۰۰ نفر بازدید می‌کنند. این موزه در سال ۱۹۸۴ گشوده شد، زمانی که جوزپ لوئیس نونز ریاست باشگاه را بر عهده داشت. موزه حاوی ۱۴۲۰ قطعه مربوط به تاریخ باشگاه فوتبال بارسلونا است که ۴۲۰ عدد آن جام‌ها و مقام‌هایی است که بارسلونا در طول سال‌ها کسب کرده‌است. مراسم افتتاحیه بازی‌های جام جهانی ۱۹۸۲ در ۱۳ ژوئن، در ورزشگاه کمپ نو و در مقابل ۱۰۰٬۰۰ نفر تماشاگر برگزار شد، و دربازی افتتاحیه بلژیک، آرژانتین را ۰ - ۱ مغلوب کرد.

کمپ نو همچنین میزبان اجراهای موسیقی و رویدادهای غیر فوتبالی دیگر نیز می‌باشد.

در زمان جشن ۵۰ سالگی افتتاح کمپ نو، باشگاه مناقصه‌ای بین‌المللی برای بازسازی کمپ نو برگزار کرد. باشگاه در این پروژه به دنبال تغییر زیادی در صندلی‌های ورزشگاه نبود، اما پروژه حداقل ۵۰٪ صندلی‌ها را در بر می‌گیرد.

در ۱۸ سپتامبر ۲۰۰۷، نورمن فوستر، معمار بریتانیایی، و شرکتش، برای بازسازی کمپ نو انتخاب شدند. پروژه شامل افزودن ۱۰٬۰۰۰ صندلی اضافه به ورزشگاه است و در مجموع ۲۵۰ میلیون یورو هزینه در بر خواهد داشت.